Si Pepe’y nagbalik na sa kanyang bayan, si Gunding ay gayon din. Pinay Si Gettie, sa kabila ng lahat, ay di nakalimot, at sa katotohana’y sumulat pa sa kanya, datapuwa’t sinadya ni Rizal na malimot na ang babaeng iyon, bagaman at nababatid niyang siya’y (si Rizal) ay naging malupit sapagka’t iyan lamang sa palagay niya, ang kaukulang lunas sa kabutihan din nilang dalawa. Paano’y naniwala siyang si Josephine ay hulog ng langit sa kanya, sa panahong yaon ng kanyang pag-iisa. Maaaring ang tibuking ito’y dahilan lamang sa diwang maka-sining sapagka’t ang diwang-makata’y may pag-ibig na matapat sa sining, datapuwa’t sa ibabaw niya’y hindi maikakait na handa na nga ang damdaming may init at sigla ng kabataan upang isaalang-alaang ang ano mang tibukin ng puso. Rizal ang ganitong mga talata:
“Josefina, Josefinang napaligaw sa pampangin
Naming ito na ang hanap,
Isang pugad ng paggiliw,
Ikaw mandi’y golondrinang
di matiyak ang tunguhin
Kung dito nga o sa Shanghay,
Tsina’t Hapong mararating,
Nguni’t huwag malilimot na
sa lupang ito na rin
ay may pusong nagmamahal,
pusong tunay ang tibukin.”
